Бугунги иш куним таассуротларга бой бўлди. Қабулхонадаги касалларни кўздан кечирар эканман, бир қария эътиборимни тортди. Қаёққадир шошаётгандай бесаранжом эди. Ёнига бориб, нима шикояти борлигини сўрадим. У бармоқларидаги тикиш ипларини кўрсатиб, ечиш кераклигини айтди. Жароҳат яхши битган экан, ипини олиш асносида отахонни суҳбатга тортдим: 

 – Қаергадир шошаётганга ўхшайсиз? 

 – Хотиним касал, касалхонада ётибди, бориб овқатлантиришим керак.

 – Нима бўлди, тинчликми?

 – Альцгеймер касаллигига чалинган.

 Тикиш ипларини ечиб бўлиб: 

 – Яна озгина шошмай турасиз, малҳам суришим керак. Хотинингиз хавотир олмайдими, ишқилиб? – дедим. 

 – Минг афсуски, у мени беш йилдан бери танимайди. 

 Ялт этиб юзига қарадим. Ҳайратим ошди. Хотинингиз танимаса ҳам, уни кўргани бораверасизми, демоқчи бўлдим, лекин сўрашга уялдим. Амаки фикримни уққандай: 

 – У менинг кимлигимни билмаса ҳам, мен унинг кимлигини биламан-ку, – деди.

 Ичимдан ҳайқириқ келса-да, ташимга чиқармадим. Садоқат, оқибат, меҳр-муҳаббат шу бўлса керак.